Een kunstwinkel en een stichting vernoemd naar Leo Steinhauzer. Maar wie was die man toch?
De man met de staartjes, kunstenaar, krantenman, bestuurslid, diaken, pleegvader, moeder van beroep, lieve opa. Een veelzijdige man, waar je een boek over zou kunnen schrijven.
Leo was een bijzondere, warme en kleurrijke man. Hij groeide samen met zijn zus Ria op in een cultureel gezin. Zijn vader speelde altviool in het Radio Filharmonisch Orkest. Zijn ouders kenden elkaar ook door de muziek. Zijn vader gaf zijn moeder vioolles. Muziek is altijd een grote rol in Leo’s leven blijven spelen. Altijd had hij radio of muziek aan staan. Hij bleef naar concerten van het Radio Filharmonisch Orkest gaan, waar hij ook zijn kinderen om de beurt mee naartoe nam. Zelf kon hij ook meerdere instrumenten bespelen, met name de cello.
Leo was een intelligent kind met veel interesses. Toen zijn zus, die 6 jaar ouder was, op de middelbare school zat, ging hij haar overhoren. Zelf liep hij op het gymnasium vast. Hij paste niet in het systeem. Als hij voor Latijn een tekst moest vertalen was dat fout, want hij had er een mooi verhaal van gemaakt in plaats van een letterlijke vertaling. Een activiteit die Leo tot zijn laatste dagen misschien wel het meest typeerde is lezen. Elke dag lezen. Een dag niet gelezen, is een dag niet geleefd. Bijna elke week kocht hij wel een boek. Hij las iedere dag twee kranten en bladerde er nog drie door. Leo had veel interesses, hij wilde over alles wel wat weten.
Hij was dan ook altijd met veel dingen bezig. Hij sloot zich bij verschillende clubjes aan en was vaak met meerdere projecten tegelijk bezig. Hij was bijvoorbeeld lid van de Vrienden van het Van Abbe, het Paul Tillich Genootschap, waar het over filosofie en theologie ging, en de Wijsgerige Kring. Hij hielp Wies met het opzetten van haar stichting, was actief binnen de kerk en had ook verschillende projecten lopen met zijn eigen werk, zijn kunst. In zijn boekje over zijn project De Schepping schrijft Leo zelf:
“Ik ben een kind van de vorige eeuw. Mijn gelukkige kinderjaren tijdens de opbouw van de jaren vijftig werden ook gekleurd door de problemen van de vorige generatie die moest voortbouwen op een ellendige periode van crisis en oorlog, en teleurgesteld was over een snel weggeëbd elan dat ervoor zou zorgen dat na ‘die rottijd’ alles anders en beter zou worden. Ik nam het juk op me de wereld te verbeteren. “
Leo Steinhauzer
Leo, de wereldverbeteraar. Dat had hij als kind al bedacht en dat is hij altijd gebleven. Hij is actief geweest in de politiek. In zijn jeugd is hij verkiesbaar geweest voor de Partij van de Arbeid. Later werd hij meer actief achter de schermen, bijvoorbeeld binnen de Banning Vereniging. In de laatste jaren van zijn leven was hij het minder eens met de PvdA en eigenlijk sowieso hoe het er in de politiek aan toe ging. Hij werd gevraagd om mee te werken aan een lokale nieuwe partij en is daar ook verkiesbaar voor geweest, in de hoop op wat politieke verandering.
Ook geestelijk heeft Leo zich ontwikkeld. Geïnteresseerd in theologie heeft hij zich in verschillende religies verdiept. Hij ging met Anneke mee naar de protestantse kerk en heeft zich in 1991 laten dopen, tegelijk met zijn dochters. Hij heeft toen ook meteen belijdenis gedaan en twee weken later was hij al diaken en actief binnen de kerk. Zijn bewuste keuze voor het christelijk geloof was goed merkbaar in zijn opvattingen. Met vaak een heel originele en frisse gedachtegang tot gevolg. Vanuit de diaconie hielp hij bij het opzetten van Het Hemeltje, een opvangcentrum waar onder andere mensen die op straat leven naar toe kunnen komen om koffie te drinken, te eten, of bezig te zijn met onder andere schilderen. Hij was actief betrokken bij verschillende kerkelijke activiteiten zoals de gesprekskring “de Roosten”. Niet zolang geleden nam hij afscheid als voorzitter van de diaconie, maar hij bleef nog regelmatig als diaken dienst doen, door mensen naar de kerk te rijden en excursies te organiseren.
Begin jaren ’70 leerde Leo Elly kennen, zijn eerste serieuze liefde waar hij in 1973 mee trouwde. In die periode studeerde hij Maatschappelijk Werk aan de Sociale Academie en ging hij aan de slag bij Korrelatie. Samen met Elly kreeg Leo in 1976 en 1978 twee zoons, Olgert en Rogier. Helaas hield de relatie geen stand en kon hij zijn kinderen nog maar weinig zien. Omdat hij daar niet aan wou toegeven is hij ze achterna gegaan en naar Eindhoven verhuisd toen zij ook die kant op verhuisden. Door deze persoonlijke omstandigheden is Leo ook gestopt met zijn werk.
In 1983 ontmoet Leo Anneke tijdens de strand 6-daagse, van Hoek van Holland naar Den Helder, via wederzijdse vrienden. Anneke had ook al twee kinderen; Roelof en Wies. Ze beginnen in ‘84 een latrelatie. Anneke woont dan in IJsselstein en Leo in Utrecht. Samen krijgen ze 2 dochters, Kathelijne geboren in 1986 en Myra 1988. Zij woonden in het begin bij Leo. In 1988 gaan ze samenwonen in Eindhoven, Leo’s kinderen achterna. Anneke gaat vervolgens full time werken. Leo doet het huishouden en zorgt voor de kinderen. Moeder van beroep, noemt Leo dit.
In de jaren ’90 komen er pleegkinderen. Crisisopvang, dus meestal van korte duur, maar ervaringen met een grote impact, op het eigen gezin en op de opgevangen kinderen. Als pleegouder zette Leo de Pleegouderraad op. Hiervoor is het zelfs nog bekroond met een lintje: hij is Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Iets waar hij altijd heel trots op is geweest.
2005 is een verdrietig en heftig jaar voor Leo en het hele gezin. De dood van zoon Rogier, die op 7 februari 2005 een einde aan zijn leven maakt, zet zijn leven op z’n kop. Het raakt Leo heel diep. De zorg voor pleegkinderen kan hij daarna niet meer bieden. Leo gaat aan de slag met zijn kunstproject ‘Schepping’ in Lopik en draagt zijn kunst aan hem op. Ook zijn latere kunst heeft vaak met Rogier te maken, zoals een van zijn laatste werken ‘Hoop voor wanhopigen’.
Want Leo was ook kunstenaar. Grotendeels autodidact. Joseph Beuys, een beeldend kunstenaar, die zei: ‘Jeder Mensch ist ein Künstler’(ieder mens is een kunstenaar), was zijn grootste inspiratiebron. In 1992 opende hij zijn Kunstwinkel. Hij bezocht afstudeerprojecten van de kunstacademie en zocht daar veelbelovende kunstenaars uit die hij interessant vond, om ze een podium te kunnen geven. Af en toe had hij een eigen expositie. Halverwege de jaren 2000 stopte hij met de winkel. In zijn laatste jaren probeerde hij er weer wat van te maken, voornamelijk met zijn eigen kunst, maar naast al zijn andere activiteiten en projecten kwam dit niet meer goed van de grond. Leo had verwacht oud te worden en dacht hier nog genoeg tijd voor te hebben. Zoals hij zelf zei: “Ik ga nooit met pensioen”. Hij bezorgde dan ook al een paar jaar de krant om fit te blijven. Een van zijn laatste projecten was het Centrum voor Idealen en Wereldverbetering en de Vereniging van Mensen van Goede Wil.
Leo, de wereldverbeteraar. Een bijzondere, warme en kleurrijke man.